ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ




Η ''Χάρτα της Ελλάδος'', που τύπωσε το 1797 ο Ρήγας ο Βελεστινλής με εξώφυλλο τον Μέγα Αλέξανδρο, αφενός μεν δεν ήταν τυχαία επιλογή, αφετέρου επιλέχθηκε για να προσδιορίσει ιστορικά, αλλά και γεωγραφικά, τα όρια του νέου, επαναστατικού, ελληνικού κράτους. 

Η περιοχή που απεικονίζεται στη Χάρτα, σύμφωνα και με την περιγραφή του τίτλου, είναι η περιοχή που ορίζεται από τον Δούναβη και το Λιβυκό Πέλαγος κατά γεωγραφικό πλάτος και από την Αδριατική μέχρι τον Εύξεινο Πόντο κατά γεωγραφικό μήκος, μαζί με μέρος της Μ. Ασίας, τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα.



Αυτή η ανυπόφορα δύσοσμη μυρωδιά προχωρημένης σηψαιμίας στο καχεκτικά γέρικο σώμα της Ελλάδας δηλώνει πια ανθρώπους που τριγυρνούν νεκροί! 

Ακόμη και τα σάβανα φοριούνται, ως καουμπόικα, ψάθινα καπέλλα, σαν αυτό που φορούσε ο Κοτζιάς στην εξόδιο ακολουθία της ελληνικής Μακεδονίας. 

Η ''Μακεδονοποίηση'' των Σκοπίων είναι προιόν μιας εθνικής τραβεστοποίησης, που οι εθνικά χειραγωγούμενοι μέντορές μας επιμένουν υποκριτικά, πως βάπτισαν μια φυσιολογική και άμωμη γυναίκα! 

Όλος ο ντουνιάς γνωρίζει, πως η κόρη των Σκοπίων είναι ένας χειρουργικά, εκθηλυμένος ''Φρανκεστάιν'' και πως η λέξη trans πλέον δεν προσδιορίζει μόνο πνευματικά και ηθικά έκπτωτους ανθρώπους, αλλά και φτιασιδωμένα μορφώματα γεννεσιουργών ''κρατών''. 

Στις Πρέσπες ο Πρωθυπουργός διακήρυξε δημόσια το ''μανιφέστο'' του Εθνομηδενισμού και εγκαθίδρυσε την τεκτονική ''επιφυλλίδα'' του κοινωνικού Διεθνισμού. 



Όταν ως κόμμα, από το ΚΚΕ Εσωτερικού έως και την Ε.ΑΡ και από κει ως τον Συνασπισμό και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ έχεις βάση της ιδεολογικής σου πλατφόσμας άτομα ηθικά έκτροπα και πνευματικά υπότροπα τύπου Jason-Αντιγόνη, είναι φυσικό επόμενο αυτά αργότερα ν΄αποκτήσουν μαξιμαλιστική δυναμική κοινωνικής '''πλειοψηφίας''. Ο περιγέλαστος και ενδοτικός όρος της ''Βόρειας Μακεδονίας'' σημαίνει απλά, πολύ απλά, πως υπάρχει φυσικά και νότια. Αλλά οι κομματικοί σπεκουλαδόροι και πολιτικοί ''ταριχευτές'' της μίας, ελληνικής Μακεδονίας επιμένουν, πως πρόκειται απλά για γεωγραφικό προσδιορισμό. 


Άντε να πεισθούν όμως οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της υφηλίου, πως όταν ακούν για ''Βόρεια Μακεδονία'', δεν θα σκέπτονται φυσικά πως υφίσταται και νότια! Το θέμα είναι αρκούντως κωμικό, τσαρλατάνικο και φαρισαικό, γιατι και πάλι οι κυβερνητικοί μας ινστρούχτορες δηλώνουν ''πως δεν μας ενδιαφέρει, πως σκέπτονται οι άλλοι, αρκεί εμείς που τους αναγνωρίσαμε ως ''Βόρεια Μακεδονία'', χωρίς να έχουν σχέση με τον Ελληνικό Πολιτισμό. Η ιδεοληψία του Στρουθοκαμηλισμού βρίσκει εδώ τους φυσικούς της αποδέκτες! Μα υπάρχει άλλη Μακεδονία και εντέλει πόσες Μακεδονίες υφίστανται αδελφοί μας πανευρωπαικοί καρπαζοεισπράκτορες και αμερικανικοί σφουγγοκωλάριοι; 


Γιατι φυσικά ουδείς τόλμησε να πει, πως τα εδάφη των Σκοπίων, αλλά και της Νότιας Βουλγαρίας ήταν Ελληνικά από αρχαιοτάτων χρόνων και βρεθήκαμε τώρα απελπιστικά μονάχοι να διαπραγματευόμαστε για όνομα ''κράτους'', το οποίο μας ανήκει! Το ''Μακεδονικό'' όμως δεν υπήρξε δημιούργημα του 20ού αιώνα, αλλά πήρε άλλη διάσταση τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο από τους Τσόρτσιλ και Στάλιν. Το ότι ''η Μακεδονία δεν ανήκει στον Ελληνικό Πολιτισμό'' είναι -κι όμως- εφεύρημα πριν ακόμη το 1800! Όταν δηλαδή άρχιζε δειλά-δειλά να κυοφορείται η ιδέα για την Ελληνική Επανάσταση. Κάποιοι που αργότερα τόνιζαν επαίσχυντα, πως επρόκειτο για... ''ταξική επανάσταση''. Το όνομα ''Αλέξανδρος'' εξέφραζε την οικουμενική διάσταση των Ελλήνων, όπως και το όνομα του Αυτοκράτορος και Αγίου της Εκκλησίας μας ''Κωνσταντίνου'' παρέπεμπε στην διεθνική διάσταση του Ελληνισμού στο σύνολό του. 


Αυτοί, που φρόντισαν να εξαφανίσουν την Ρωμανία, ως ιδέα, αλλά και ως όρο, ονομάζοντάς την απλά ''Βυζάντιο'', είναι ομότροποι, ομόσοφοι και ομόλατροι εκείνων, που λίγες μόνο δεκαετίες πριν ονόμαζαν τον Αλέξανδρο ''σφαγέα των λαών και νεκροθάφτη του ελληνισμού''!... Όταν ο Ρήγας τύπωνε την ''Χάρτα της Ελλάδος'' με εξώφυλλη χαρακτική τον Αλέξανδρο μαζί με τους στρατηγούς του Σέλευκο, Αντίγονο, Κάσσανδρο και Πτολεμαίο, ο Κοραής θρηνούσε για την νίκη του Φιλίππου στην Χαιρώνεια ''που στέρησε από τους Έλληνες την ελευθερία''! Κι όμως είναι αλήθεια για τον Αδαμάντιο Κοραή, που είπε πολύ πιο χειρότερα για την Μακεδονία, αλλά και εν γένει για την Ρωμανία και τους απόγονους Ρωμιούς, που μέσα τους συνταυτιζόταν ο Έλληνας Ορθόδοξος! 


Ο Ελληνικός Διαφωτισμός χρειάστηκε να χαράξει πολύ μελάνι για να ''εμπλουτίσει'' αργότερα τις ψευδοεπαναστατικές κυβερνήσεις του Μεσοπολέμου, που δεν ήταν τίποτ΄άλλο, από απλά, στρατιωτικά πραξικοπήματα υπό την βοήθεια βεβαίως του ελληνικού στρατού! Οι μετέπειτα κυβερνήσεις -συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων τους- έθαψαν το ''Μακεδονικό ζήτημα'', που το δημιούργησαν ξένοι, αλλά και ντόπιοι ''νεοδιαφωτιστές της Μασονίας'', έτσι ώστε αυτό να γιγαντωθεί και να επιζητεί σήμερα, άμεσα την επιλυσή του. Βρέθηκε λοιπόν ο πλέον ''άξιος'', ''έμπιστος'', αλλά το σπουδαιότερο ομόζηλος ενός επικού Εθνομηδενισμού, που θα έβαζε την υπογραφή του στο ''πιστοποιητικό θανάτου'' της Ελληνικής Μακεδονίας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο!


Αλλά για ποιο κράτος και για ποια ονομασία συζητάμε, όταν οι πλείστες οικονομικές επιχειρήσεις στο βαλκανικό αυτό ''έκτρωμα'' κατέχονται από Έλληνες, γηγενείς υπηκόους, ακόμη (φευ) και από γνήσιους καθόλα Μακεδόνες; 

Και το καταπληκτικότερον: οι αθρόες μετακινήσεις Ελλήνων Μακεδόνων στα γειτονικά Σκόπια για τις γνωστές αγορές, τα καζίνο ή γιατρούς δεν σταμάτησαν καθόλου από την ημέρα της επίσημης ελληνικής ονοματοδότησής τους! 

Συμπερασματικά: όλα συντείνουν στο αυτονόητο, στο αυταπόδεικτο και πασίδηλα οφθαλμοφάνερο, πως ο σημερινός νεοέλληνας εκδεδυμένος της Ρωμέικης Ταυτότητάς του κατήντησε σήμερα να είναι ''Εθνικός'' σε μια χώρα, που περισσότερο ''μυρίζει'' Ειδωλολατρεία, παρά Χριστιανοσύνη! 

Αυτός ο Νεοέλληνας είναι το χρόνιο, χειριστικά απαύγασμα μιας ξενοκίνητης και υποκινούμενης καθεστωτικής πολιτικής κυβερνήσεων, που άγονταν και φέρονταν από την ίδρυση του νεολληνικού κράτους και εντεύθεν, ως μια παντομίμα-μαριονέτα χορεύοντας πάντα στους ρυθμούς των αιμοσταγών αποικιοκρατών και σταυροφόρων, κραταιών δυτικοευρωπαίων. 

Ο σημερινός αγνοούμενος Ρωμιός με το νεοδιαφωτιστικό ψευδώνυμο του Νεοέλληνα είναι απότοκο παιδί του Αδαμαντίου Κοραή και όλων των συν αυτώ Γραικοκτόνων, δυτικόμορφων και εκμαυλισμένων ''φιλοσόφων'' της Γαλλικής και Αγγλικής διαφώτισης, που αργά -αλλά σταθερά- πέτυχαν διαχρονικά την μετάλλαξή του σ΄έναν απορωμέικο, εθνικό ''ειδωλολάτρη''.

Στις Πρέσπες -έτσι απλά- η προδοσία της Μακεδονίας εν ειρήνη τελειώθηκε. 

Εύχεσθε!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF