ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 27 Αυγούστου 2024

ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ: Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΧΡΑΝΤΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΣ


 


«Λάμψον καί ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τό Φῶς Σου τό ἀΐδιον, 

πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Φωτοδότα, δόξα Σοι!»



του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β'


Μέσα στόν μῆνα Αὔγουστο ἑορτάζει ἡ ῾Αγία μας ᾿Εκκλησία τίς δύο γνωστές μεγάλες ῾Εορτές, τά δύο Μεγάλα Μυστήρια τῆς Πίστεώς μας: τήν Δεσποτική τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος μας καί τήν Θεομητορική τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας. Εἶναι δύο ῾Εορτές, οἱ ὁποῖες ἐκφράζουν ἄριστα καί μέ μοναδικό τρόπο τό ᾿Ορθόδοξο ῏Ηθος καί Δόγμα καί τονίζουν ἐμφαντικά τήν διαφορά μας ἀπό τήν ἑτερόδοξη Δύσι. 


῾Η θεανθρωποκεντρική ᾿Ορθοδοξία μας ἐβίωνε ἀνέκαθεν, μέ τρόπο πράγματι συγκλονιστικό, ἰδίως στό πρόσωπο τῶν ῾Ιερῶν ῾Ησυχαστῶν, τήν ἐπικοινωνία καί ἕνωσι τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Πλάστη του. ῾Ο Θεός εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀμέθεκτος κατά τήν Οὐσία Του, ἀλλά δυνάμεθα νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά θεωθοῦμε διά μέσου τῶν ἀκτίστων ᾿Ενεργειῶν Του. Αὐτό φαίνεται καθαρά τόσο στήν Θεία Μεταμόρφωσι τοῦ Σωτῆρος μας, ὅσο καί στό Μυστήριο τῆς Θεοτόκου, ὅπου ἀποκαλύπτονται πλήρως καί ἐνεργείᾳ οἱ ἔσχατες δυνατότητες τῆς φύσεώς μας, ἡ ὁμοίωσίς μας μέ τόν Θεό: ὁ ἄνθρωπος μέ τήν Χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος μεταμορφώνεται ἐν Χριστῷ καί γίνεται κατά χάριν ἄκτιστος, κατά χάριν θεός, ὅλος θεός «πλήν τῆς κατ᾿ οὐσίαν ταυτότητος». 


῾Η πανύμνητος Μητέρα τοῦ Θεοῦ, «ἡ τεκοῦσα τόν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον», γίνεται δοχεῖο τῆς Θεότητος, μεταμορφώνεται καί στό ἑξῆς, κατέχουσα τά «δευτερεῖα τῆς Τριάδος», μέ τίς πανίσχυρες πρεσβεῖες Της εἶναι ἡ «πιστούς Κυρίῳ ἁρμόζουσα»! Μέσα στήν ἁγία μας ᾿Ορθοδοξία, ὅπου εὑρίσκεται ὅλος ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρας μας ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ, ἡ ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὅλος ὁ ἄνθρωπος, μεταμορφώνονται καί εἶναι ἄξια τιμῆς καί εὐλαβείας. ᾿Εν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ καί διά τῆς ᾿Εκκλησίας γινόμεθα ναοί Θεοῦ! 


Τό ὑπερφυές αὐτό καί σωτήριο γεγονός ὑπογραμμίζεται ἰδιαίτερα στίς δύο μεγάλες Μνῆμες, στά δύο Μεγάλα Μυστήρια τοῦ Αὐγούστου καί γι᾿ αὐτό ἡ εὐλάβειά μας σέ αὐτές εἶναι θερμοτάτη. ῾Η ἑτερόδοξος Δύσις δυστυχῶς ἀγνοεῖ πεισματικά τίς ἀνωτέρω ἀλήθειες· τοιουτοτρόπως, πίπτει σέ πελάγη πλάνης καί διαστροφῆς ἀπεριγράπτου, ἐφ᾿ ὅσον ἔχει υἱοθετήσει θεολογικές καί ἀνθρωπολογικές δοξασίες ξένες πρός τήν ἐμπειρία τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Αφ᾿ ἑνός, ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου ὑποτιμᾶται ἢ παρερμηνεύεται ἢ παραγνωρίζεται, ἐφ᾿ ὅσον πιστεύεται ὅτι δῆθεν ὁ Θεός εἶναι μόνο καθαρά Οὐσία καί δέν ἔχει ἄκτιστες ᾿Ενέργειες· τοιουτοτρόπως, ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νά κοινωνήση μέ τόν Πλάστη του, νά θεραπευθῆ, νά φωτισθῆ καί νά μεταμορφωθῆ ἐν Χριστῷ, ὅλη δέ ἡ χριστιανική ζωή καταντᾶ ἕνας νοσηρός ἠθικισμός καί μία ἄπελπις λογοκρατία. 


᾿Αφ᾿ ἑτέρου, ἀσεβεῖ πρός τήν Παναγία μας, ὥστε ἢ ἀπό  ὑπερευλάβεια τήν κηρύσσει ἰσόθεο (Παπισμός) ἢ «ἀπό ἀντίδρασι» τήν καταβιβάζει στά ἐπίπεδα μιᾶς ἀσήμου γυναικός, ἡ ὁποία δῆθεν δέν ἐβίωσε ποτέ τήν ἄνοδό Της στό ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως, διά τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου, ἀλλ᾿ ἐτράπη στήν πεζότητα τῶν συζυγικῶν καί οἰκο γενειακῶν τέρψεων! (Προτεσταντισμός). ῍Αν ὅμως ἡ Θεοτόκος δέν ἐθεώθη, δηλαδή δέν ἔγινε διαρκές σκήνωμα τοῦ ᾿Ενυποστάτου Φωτισμοῦ, τότε δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἡ Μήτηρ τῆς ᾿Εκκλησίας, οὔτε ἡ Πρώτη μετά τόν ῞Ενα καί ὡς ἐκ τούτου ἀδυνατεῖ νά εἶναι ἡ ῾Οδηγήτριά μας πρός τήν θέωσι. 


Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες μᾶς ἐδίδαξαν ἀπλανῶς τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ὀφείλουμε νά βιώνουμε ἡσυχαστικά καί εὐχαριστιακά τά μεγάλα Μυστήρια τῆς Πίστεώς μας καί νά ψάλλουμε μέ ἀπαθῆ ζῆλο: «῎Αλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν...». Εἴθε ὁ Χριστός μας, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς γλυκυτάτης μας Μητέρας Παναγίας, νά μεταμορφώση τήν ὕπαρξί μας καί νά μᾶς ἀξιώση τῆς ὁράσεως τοῦ ᾿Ακτίστου Φωτός καί ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι!



Επί τη ενάρξει της νηστείας του 15Αύγουστου (1/14/ Αυγούστου εκκλησ. ημερ) προς τιμήν της Κοίμησης της Θεοτόκου.




Εκ του περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ'',
αρ. τεύχους 363, Ιούλιος - Αύγουστος 2011.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF