ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2022

ΕΝΕΟΣ 2022...





Εντυπωσιάζομαι με τη στάση των έντιμων γιατί χωρίς αυτούς η κοινωνία μας θα έχανε τελείως την ισορροπία της



του Γιάννη Πανούση, Αρθρογράφου
Τέως Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Καθηγητής Εγκληματολογίας Παν/μιου Αθηνών



Το ψέμα των θνητών


φανέρωσε


τ’αληθινά λόγια των νεκρών



Εύα Μοδινού, Μικρά Ασία


Εντυπωσιάζομαι με τους επιστημονίζοντες πολιτικούς και τους πολιτικοποιημένους επιστήμονες, που εμφανίζονται ως παντογνώστες, ίσως και ως πάνσοφοι, και ομιλούν –μετά πλήρους βεβαιότητος-επί παντός του επιστητού [από το πως δημιουργήθηκε το Σύμπαν μέχρι την παραγωγή ενέργειας].


Εντυπωσιάζομαι με τους αχόρταγους για αξιώματα και τιμές πολιτικάντηδες των δημοσίων σχέσεων, που κυνηγάνε όποιο βραβείο βρίσκουν εύκαιρο ή όποιο αντίδωρο τους δίδεται για παρασχεθείσες στο παρελθόν εκδουλεύσεις


Εντυπωσιάζομαι με την έκ-πτωση αξιών των πνευματικών ιδρυμάτων της χώρας [από ορισμένα Πανεπιστήμια μέχρι την Ακαδημία], που ασχολούνται με πελατειακές διευκολύνσεις, με οικογενειοκρατικές κληροδοτήσεις τίτλων ή και με γενικότερο ξέπλυμα σκοτεινών ιστοριών


Εντυπωσιάζομαι με τους κάθε είδους βολεμένους, που ζουν κάτω από ταμπέλες τις οποίες έφτιαξαν μόνοι τους [π.χ ακραιφνής δεξιός, γνήσιος αριστερός, νουνεχής κεντρώος, λαϊκός αγωνιστής], προκειμένου να κερδοσκοπούν με ασφάλεια νομιμοποιημένης [sic] ετικέτας.


Εντυπωσιάζομαι με τις κωλοτούμπες των ευλύγιστων, εύκαμπτων,ευέλικτων “πολιτικών εξ επαγγέλματος”, που αλλάζουν χωρίς αιδώ κόμμα και ιδεολογία πάντοτε για “το καλό της Πατρίδας”.


Εντυπωσιάζομαι με τους [δήθεν] αφελείς, αμέριμνους, αδιάφορους, αποστασιοποιημένους, που πέφτουν συνεχώς από τα σύννεφα για όσα αρνητικά φαινόμενα συμβαίνουν γύρω τους.


Εντυπωσιάζομαι με τους φανατικούς, που με μεγάλη ευκολία τραβάνε μαχαίρι, τοποθετούν βόμβες, ξεκληρίζουν λαούς στο όνομα μιάς φονταμενταλιστικής ιδεοληψίας “ανώτερων [κι ανεύθυνων;] όντων”.


Εντυπωσιάζομαι με τους δημαγωγούς –ηγέτες, που εξακολουθούν να δημιουργούν Αυλές με γελωτοποιούς και τροβαδούρους [ακόμα κι αν αυτοί προβάλλουν τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά].


Εντυπωσιάζομαι με τους κατασκευαστές fake news, τους συκοφάντες και τους συνωμοσιολόγους, που για “ίδιον όφελος” ή για λόγους κομματικής γραμμής, δημιουργούν συγχύσεις στον απλό κόσμο.


Εντυπωσιάζομαι με τους [τάχα] υπερασπιστές του Κράτους δικαίου, που σε πρώτη ευκαιρία-όταν πρόκειται για δικούς τους κατηγορούμενους-αντλούν επιχειρήματα από το οπλοστάσιο του ποινικού λαϊκισμού[με το “περί δικαίου αίσθημα της παρέας τους”].


Εντυπωσιάζομαι με τη στάση των έντιμων, των συνεπών και των σεμνών του δημόσιου χώρου [και όχι μόνον], που ενώ γνωρίζουν εξαρχής ποιό είναι το τίμημα του να μην παίζεις με τους όρους των δυνατών παικτών, επιμένουν στην υποστήριξη της συνείδησης και των αρχών τους.


Και λέω ότι ‘’εντυπωσιάζομαι κι από αυτούς” απλούστατα γιατί χωρίς αυτούς η κοινωνία μας θα έχανε τελείως την ισορροπία της και τότε θα πληρώναμε όλοι, δίκαιοι και άδικοι, αθώοι κι ένοχοι, την οριστική εκτροπή.Ίσως είναι λιγότεροι αλλά προφανώς διαθέτουν μεγάλες αντοχές που ισοσκελίζουν των υπολοίπων τις Ύβρεις.


Ως πότε όμως;



ΥΓ. ″Της αυταπάτης

τα κατέχεις όλα, λες

...επιμένοντας” [Γιάννης Στεφανάκης, Έντεκα χαϊκού για τον έρημο τόπο]. *Εκ του ιστολογίου <<Huffpost>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF