ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2022

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ κ' ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΠΩΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΟΤΗΤΑ»





ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ - ΠΩΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΟΤΗΤΑ



Ὁμιλία πρὸς τὸ Μικρὸν Ποίμνιον τῶν πιστῶν μας στὴν Γεωργία 


Δόξα τῷ Πατρί, καὶ τῷ Υἱῷ, καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι!... Eὐχαριστοῦμε τὸν Κύριο καὶ Θεό μας, διότι μᾶς ἀξίωσε γιὰ δεύτερη φορὰ νὰ λειτουργήσουμε σὲ αὐτὸ τὸ ἐκκλησάκι, τὸ ὁποῖο θυμίζει ἐκκλησία τῶν κατακομβῶν.


Εὔχομαι, ὅπως εἴμεθα ἐδῶ ἑνωμένοι καὶ ἀγαπημένοι ἐν τῇ προσευχῇ καὶ ἐν τῷ Σώματι καὶ τῷ Αἵματι τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι νὰ συνεχίσουμε πάντοτε νὰ εἴμεθα ἑνωμένοι στὴν Ἀγάπη Του, διότι ὁ Κύριός μας δὲν θέλει μόνο νὰ εἴμεθα ἑνωμένοι στὴν Πίστι, στὴν Ὀρθὴ Πίστι, τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ στὴν Ὀρθὴ Πρᾶξι, στὴν Ὀρθοπραξία.


Ὀρθὴ Πίστις χωρὶς τὴν Ὀρθοπραξία δὲν μᾶς σώζει. Ὅπως, συνήθιζε νὰ λέγη ὁ Ἀείμνηστος Γέροντας μας Μητροπολίτης Κυπριανός, ὅπως ἕνα πουλὶ ἔχει δύο πτέρυγες γιὰ νὰ πετάξη ψηλά, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, γιὰ νὰ προχωρήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε Ὀρθὴ Πίστι καὶ Ὀρθὴ Πρᾶξι.


Κέντρο τῆς πράξεως εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἡ Ἑνότητα. Δὲν εἶναι ἡ ἀγάπη ἡ συνηθισμένη, ἡ συναισθηματική, ἀλλὰ εἶναι Ἐκείνη, τὴν ὁποία μᾶς δίδει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνευματος. Αὐτὴ εἶναι δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς ἁγιάζει, ἐξαγνίζει τὶς καρδιές μας καὶ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς Ἀδελφούς μας. Καὶ ἔτσι γιὰ τὸν Ἀδελφό μας, ἔχουμε πάντοτε ἅγιες σκέψεις, ἅγια λόγια, ἅγια αἰσθήματα καὶ ἅγιες πράξεις.


ἐχθρός, ὅταν ἰδῆ, ὅτι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, μένουμε σταθεροὶ στὴν Ὀρθὴ Πίστι, προσπαθεῖ νὰ πλήξη τὸ οἰκοδόμημά μας τὸ πνευματικό, καὶ νὰ προσβάλη, νὰ πλήξη τὴν Ἀγάπη.


Κύριός μας ὅμως μᾶς εἶπε: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις», δηλαδὴ τότε θὰ γνωρίζη ὁ κόσμος, ὅτι εἶσθε μαθητές μου, ὅταν ἔχετε Ἀγάπη μεταξύ Σας, Ἀγάπη ἐπαναλαμβάνω ἐν Χριστῷ, ἡ ὁποία ἀνακαινίζει ὅλη μας τὴν ὕπαρξι, καὶ ἡ ὁποία ξεπηγάζει ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο, ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς ἁγίας Κοινωνίας, καὶ συνεχῶς ἀνανεώνεται.


ταν μειώνεται ἡ ἀγάπη στὴν καρδιά μας, τοῦτο πρέπει νὰ μᾶς προκαλῆ φόβο καὶ τρόμο. Διότι τοῦτο σημαίνει, ὅτι δὲν πᾶμε καλὰ πνευματικά. Πρέπει νὰ ἔχουμε πάντα καλοὺς λογισμοὺς γιὰ τοὺς ἄλλους, πάντα νὰ καλύπτουμε τὸν ἄλλον, νὰ ἔχουμε συγχωρητικότητα, μία δικαιολογία γιὰ τὸν Ἀδελφό μας πάντοτε, νὰ μὴν γινώμεθα κριταὶ τοῦ Ἀδελφοῦ μας.


κρίσις ἔχει δοθῆ ἀπὸ τὸν Πατέρα εἰς τὸν Υἱόν, καὶ ἑπομένως ὅταν ἐμεῖς κάνουμε κρίσι καὶ κατάκρισι, εἶναι σὰν κλέβουμε αὐτό, τὸ ὁποῖο Τοῦ ἔδωσε ὁ Πατήρ, καὶ αὐτὸ προκαλεῖ λύπη στὸν Κύριό μας.


Γι᾿ αὐτό, ὅταν ὁ Κύριός μας μᾶς ἔδωσε τὴν Κυριακὴ Προσευχή, τὸ «Πάτερ ἡμῶν...», μέσα σὲ αὐτὴ τὴν προσευχή, ἔθεσε τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν».


ὰν ἐμεῖς συγχωρήσουμε τοὺς ἄλλους, θὰ συγχωρήση ὁ Χριστὸς καὶ ἐμᾶς. Ὅπως λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, στὰ χέρια μας εἶναι ἠ σωτηρία μας. Ἐπαναλαβάνω, ἐὰν συγχωρήσουμε θὰ συγχωρεθοῦμε.


ν δὲν συγχωρήσουμε, ὅσες προσευχὲς καὶ νὰ κάνουμε, ὅσες μετάνοιες καὶ νὰ κάνουμε, ὅσες ἀγρυπνίες καὶ νὰ κάνουμε, ὅσες φορὲς καὶ νὰ κοινωνήσουμε, θὰ εἶναι εἰς μάτην, θὰ εἶναι εἰς μάτην...


Αὐτὰ δὲν μᾶς προσφέρουν τίποτε, διότι ὅπως λένε οἱ Πατέρες, μία ἀρρώστια θεραπεύεται μὲ τὸ ἀνάλογο φάρμακο. Ἐὰν δὲν ἔχουμε Ἀγάπη, αὐτὸ δὲν θὰ θεραπευθῆ μὲ τὴν νηστεία, μὲ τὴν ἀγρυπνία ἀλλὰ θὰ ἔλθη ἡ θεραπεία, ὅταν θὰ εἰσέλθη στὴν καρδιά μας ἡ Συγχωρητικότητα, ἡ Εὐσπλαγχνία.


ὰν ἔχουμε ἄλλον πόλεμο, θὰ ἐφαρμώσουμε ἄλλο φάρμακο... Μὴ κοπιάσουμε ματαίως κάνοντας πνευματικοὺς κόπους καὶ νομίζοντας, ὅτι ἔτσι θὰ θεραπεύσουμε τὴν καρδιά μας, ὅταν δὲν 3 ἔχει Ἀγάπη καὶ Συγχωρητικότητα. Εἶναι μεγάλο ἄθλημα ἡ Συγχωρητικότητα, δὲν εἶναι τόσο ἁπλό.


Γιατὶ ἡ Συγχώρησις πρέπει νὰ εἶναι πολὺ βαθειὰ στὴν καρδιά μας, ὄχι μόνο στὰ χείλη μας. Ἔτσι λοιπὸν νὰ μᾶς ἐμπνέη, τὸ εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, στὴν μικρὴ Ἐκκλησία μας ἐδῶ στὴν Γεωργία, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, καὶ νὰ μᾶς ἑνώνη ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Συγχωρητικότητα, νὰ μὴν ὑπάρχη πικρία μέσα στὴν καρδιά μας.


Διότι ἂν ἔχουμε πικρία στὴν καρδιά μας, θὰ δρέψουμε, θὰ θερίσουμε πικρία. Ἂν σπείρουμε Συγχωρητικότητα, θὰ θερίσουμε ἀγάπη, εἰρήνη, φωτισμό, ἁγιασμό, καθαρότητα καρδίας.


Τότε ἡ καρδιά μας θὰ εἶναι διάπυρη ἀπὸ Ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριό μας καὶ πρὸς τὸν Ἀδελφό μας. Ἡ Χάρις τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν!



+ Τῷ δὲ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία



Ὁμιλία, ἡ ὁποία ἐξεφωνήθη τὴν 13ην Αὐγούστου 2022, στὸ Ναΰδριο τῶν Ἁγίων Πάντων τῆς Γεωργίας στὴν Τιφλίδα, ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ.




Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF